9 december 2009. Zo cliché: een dag die ik nooit zal vergeten. Die avond zag ik voor het eerst (en vooralsnog voor het laast) een van de Beatles live. Als je als 11-jarig meisje al fan was van The Beatles (ja, mijn klasgenoten vonden mij maar een rare), dan is zoiets ervaren onbeschrijfelijk. Het maakte me niet uit dat ik achterin de zaal stond; ik zag Paul McCartney op het podium!
En dan te bedenken dat ik bijna niet gegaan was, omdat ik de kaartjes veel te duur vond. Gelukkig kreeg ik er een cadeau van mijn toenmalige werkgever. En zo werd McCartney opeens betaalbaar!
9 december 2009. It’s a cliché: a day I’ll never forget. That night was the first time (and for now the last time) I saw one of the Beatles live. And if you were a fan at 11 like me (yes, my classmates thougt me weird), something like this is indescribable. I didn’t care I was standing in the back of the stadium; I saw Paul McCartney on stage!
And to think I almost didn’t go because I deemed the tickets to expensive. Thankfully my then employer gave me one for free. Thus McCartney became affordable!