Maar weinig mensen vragen het zich af, maar toch zijn ze er. Mensen die niet weten waarom je op 4 mei 2 minuten stil zou moeten zijn. Laat ik je vertellen waarom ik vandaag 2 minuten stil ben.
Ik ben stil voor al die mensen die het leven hebben verloren door de tirannie, de hebzucht, de onverdraagzaamheid, de expansiezucht en het egoïsme van een ieder die een oorlog is begonnen. Voor al die mensen die hebben geleden onder de gevolgen van deze oorlogen. De angst, de onderdrukking, het verdriet, de pijn, de dood.
Ik beperk mij niet tot de Tweede Wereldoorlog. Er is nooit een excuus voor oorlog. Nooit een excuus voor het onderdrukken en uitsluiten van mensen. Nooit een excuus voor het doden van weerloze mensen. Nooit een excuus voor schaken met mensenlevens. Maar de Tweede Wereldoorlog is nog steeds tastbaar, is dichtbij.
Mijn ouders zijn geboren in de oorlog. Beiden hebben er herinneringen aan, en dragen deze al hun hele leven met zich mee. Zelf ben ik opgegroeid in vrede en veiligheid. Sinds mijn vroege tienerjaren heb ik vele boeken gelezen van ervaringsdeskundigen of hedendaagse schrijvers over deze oorlog. Fictie of (auto)biografisch, Nederlands of buitenlands. Het is een oorlog die onder je huid kruipt.
Vele tranen heb ik geweend voor de pijn van mensen die net als ik zijn. Met hoop, dromen, liefdes, fouten en angsten. Met familie en vrienden, school en werk. Mensen, midden in het leven, zij het aan het begin, of aan het eind. Het enige wat ons scheidt, is dat ik nog leef, en zij door geweld aan het leven zijn ontrukt.
Morgen vier ik dat ik het geluk heb in een tijd te leven waarin niemand het in zijn hoofd heeft gehaald om de vrede in ons land te vertrappelen. Dat ik vrij ben, en dat hopelijk de rest van mijn leven blijf.
Volledige foto