De Limitische Heide voelt een beetje als mijn achtertuin. Als ik er even uit wil, een lekker stukje wil wandelen, loop ik de wijk uit en neem ik een diepe ademteug tussen de zandverstuivingen, bosjes en heide van de Limiten. Je kunt dus wel zeggen dat ik er regelmatig kom.
Vandaag trof ik een nieuw attribuut aan tussen een stel eiken: een schommel. Gewoon een stevig stuk touw tussen twee bomen gehangen. Sterk genoeg om een volwassene te dragen. Wat een hoop kinderen moeten hier plezier van hebben, vooral met het mooie herfstweer van de afgelopen dagen!
Een gedachte over “Natuurschommel”